GLOBALISASYON Ang globalisasyon ay maaring ilarawan bilang proseso ng pag-igting ng pagkakaugnay-ugnay ng mga bansa sa daigdig. Maraming manunuri ang nagsasabi na hindi bagong pangyayari ito sa mga bansa, gaya ng iniisip na karamihan. Ang totoo, maraming anyo ang globalisasyon katulad ng proseso ng pagkaka-ugnay ng ekonomiya ng mga bansa na nagsimula sa gitnang taon ng 1800 at nagwakas noong Unang Digmaang Pandaigdig. Nang panahong iyon, kakaunti pa ang mga di tuwirang hadlang sa kalakalan na nagbunga ng pagdaloy ng mga kalakal at kapital sa labas ng mga hangganan pati na ng malaking bilang ng mga taong pumupunta sa ibang bansa. Ang kasalukuyang proseso ng globalisasyon ay may limang pangunahing pangyayari: • mabilis na paglago ng pandaigdigang transakyon sa panananalapi; • mabilis na pag-unlad ng kalakalan lalo na sa mga Transnational Corporations (TNCs); • paglaki ng foreign direct investments (FDIs), na dala ng TNCs • ang pagkakaroon ng pandaigdigan palengke; at • ang pagpapalaganap ng teknolohiya at ideya sa pamamagitan ng pandaigdigang transportasyon at komunikasyon. Ang kasalukuyang antas ng proseso ng globalisasyon ay may dalawang magkaibang kaganapan- ang globalisasyon ng produksyon at ang globalisasyon ng pananalapi. Ang isang hamon ng globalisasyong nagaganap sa larangan ng ekonomiya para sa iba.t ibang lipunan o bayan ay kung paano mapapanatili at lalo pang maitataguyod ang kani-kanilang pambansang identidad sa harap ng mga pagbabagong dala at dulot ng nasabing globalisasyon, tulad halimbawa ng mga pagbabagong dulot ng mga makabagong teknolohiya, sa kani-kanilang mga kultura o pangkalahatang pamamaraan ng pamumuhay. Isinusulong sa papel na ito ang isang posibleng kasagutan sa hamong ito: ang pagtataguyod ng pambansang identidad ng kamalayan. Ang kasagutang ito ay bunga ng isang pilosopikal na pagsusuri sa mga pundamental na bagay na nagbibigay ng identidad sa kamalayan sa pangkalahatan at ng pagsisiyasat sa kung paano maitataguyod ang pambansang identidad ng kamalayan hango sa mga bagay. Ang mga pundamental na bagay na ito ay kinabibilangan ng mga sumusunod: ang mga bagay kung saan nakatuon ang kamalayan, ang mga pangangailangang pinupunan ng kamalayan, ang mga pamamaraan (mga kategorya at wika) na ginagamit ng kamalayan, at ang konteksto (lugar at panahon) sa kaganapan ng kamalayan. Samantala, ang nasabing pagsisiyasat ay isinasagawa sa papel na ito sa konteksto ng pagtataguyod ng kamalayang Pilipino o ng identidad ng ating kamalayan bilang mga Pilipino. Globalisasyon: Bagong Pangyayari Ang globalisasyon ay maaring ilarawan bilang proseso ng pag-igting ng pagkakaugnay-ugnay ng mga bansa sa daigdig. Maraming manunuri ang nagsasabi na hindi bagong pangyayari ito sa mga bansa, gaya ng iniisip na karamihan. Ang totoo, maraming anyo ang globalisasyon katulad ng proseso ng pagkaka-ugnay ng ekonomiya ng mga bansa na nagsimula sa gitnang taon ng 1800 at nagwakas noong Unang Digmaang Pandaigdig. Nang panahong iyon, kakaunti pa ang mga di tuwirang hadlang sa kalakalan na nagbunga ng pagdaloy ng mga kalakal at kapital sa labas ng mga hangganan pati na ng malaking bilang ng mga taong pumupunta sa ibang bansa. Ang kasalukuyang proseso ng globalisasyon ay may limang pangunahing pangyayari: a. mabilis na paglago ng pandaigdigang transakyon sa panananalapi; b. mabilis na pag-unlad ng kalakalan lalo na sa mga Transnational Corporations (TNCs); c. paglaki ng foreign direct investments (FDIs), na dala ng TNCs d. ang pagkakaroon ng pandaigdigan palengke; at e. ang pagpapalaganap ng teknolohiya at ideya sa pamamagitan ng pandaigdigang transportasyon at komunikasyon. Ang kasalukuyang antas ng proseso ng globalisasyon ay may dalawang magkaibang kaganapan- ang globalisasyon ng produksyon at ang globalisasyon ng pananalapi. Globalisasyon ng Produksyon Nasaksihan ng taong 1980s at 1990s ang mabilis na proseso ng globalisasyon ng produksiyon, bunga ng structural adjustments programmes na idinikta ng World Bank at International Monetary Fund (IMF). Lalo pang pinatindi ang prosesong ito ng mga kasunduang multilateral na ipinatupad ng General Agreement on Tariff and Trade (GATT) na ngayon ay tinatawag na World Trade Organization (WTO). Pangunahing nagtutulak sa globalisasyon ng produkyon ang TNCs. Sa harap ng di tumataas na demand at mabilis na pagtaas ng gastos sa produksyon sa sariling bansa, inilipat ng mga TNCs ang base ng produksyon sa mga umuunlad na bansa kung saan lumalago ang palengke para sa mga produkto at serbisyo. Bukod pa, mas mababa ang gastos sa produksyon sa mga bansang ito dahil mas mura ang mga hilaw na materyales at napakababa ng pasahod. Lalong naging angkop ang kalagayang ito dahil na rin sa katotohanang patuloy na binubuksan ng mga umuunlad na bansa ang kanilang ekonomiya sa mga dayuhang mamumuhunan. Lalo ring naging posible ang globalisasyon ng produksyon dahil sa mga nakaraan pagbabago sa teknolohiya at pagbaba ng gastos sa transportasyon at komunikasyon. Ang paglakas ng mga regional economic bloc gaya ng European Union (EU) at North Atlantic Free Trade Agreement (NAFTA) sa mga nakaraang taon, ay nagbunga ng katanungang kung ang kasalukuyang takbo ay patungo sa rehiyonalisasyon o globalisasyon. Maaaring magkaroon ng pagkiling sa rehiyonalisasyon ang daloy ng pananalapi at pagalaw ng kalakalan at ang mga di pantay na pagbabawas ng mga hadlang ng mga blokeng ito para sa mga kaanib nilang bansa, ngunit ang mga batayan kung saan nagaganap ang rehiyonalisasyon ay nananatiling pandaigdig. Halimbawa, ang pamantayan ng kompetisyon ay pangdaigdigan, ang antas ng taripa at patakaran sa kalakalan ay binalangkas na pandaigdigan, ang kapital ay kinalap sa pandaigdigang palengke; ang teknolohiya ay may pamantayang pandaigdig at sistema ng komunikasyon at impormasyon ay pandaigdigan pa rin. KAHON 1.1 Globalisasyon: Luma at Bago Hindi bago ang globalisasyon. Katulad ng ekonomiya noong huling bahagi ng ika-19 na siglo ang pandaigdigang ekonomiya noong huling bahagi ng ika-20 siglo. Ang batayang katangian ng globalisasyon noon at ngayon ay ang tumataas na antas ng pagiging bukas ng nakararaming bansa. Ang pagiging bukas ay hindi lamang sa daloy ng kalakaran, daloy ng pamumuhunan at sa takbo ng pambansang pananalapi. Lumampas na rin sa hangganan ang daloy ng serbisyo, teknolohiya, impormasyon, ideya at tao. Subalit nakatitiyak na ang kalakalan, pagnenengosyo at pananalapai ang bumubuo ng lakas ng globalisasyon. Nasaksihan ng nakaraang dalawang dekada ang lumulubong paglago ng pandaigdigang pananalapi. Dahil dito, naging dwende lamang ang pangangalakal at pamumuhunan kung ihahahmbing sa pananalapi. Apat na dekada mula 1870 hanggang 1913 ang panahon ng laissez faire. Halos walang limitasyon sa paglabas ng bansa ang galaw ng produkto, kapital at lakas paggawa. Ang pakiki-alam ng mga pamahalaan sa galaw ng ekonomiya ay maliit lamang. Angkop ang unang bahaging ito ng globalisasyon sa inilarawan ni Hobsawn (1987) na “panahon ng mga emperyo” na ang Englatera ang tinatayang ang naghahari sa daigdig. Ang ikalawang antas ng globalisasyon, na nagsimula noong unang bahagi ng 1970s, ay kasabay ng pampulitikang pamumuno ng U.S. bilang makapangyarihang bansa. Lalong lumakas ang pagwawagi nito matapos na bumagsak ang komunismo at ang tagumpay naman ng kapitalismo na inilarawan ng manunulat na si Fukuyama (1989)bilang “katapusan ng kasaysayan”. Sa dalawang antas na ito, tila ibinabadya na ang globalisasyon ay nangangailangan ng isang nangingibabaw na lakas pangekonomiya na may pambansang salapi na tinatanggap sa buong daigdig. Nong 1879 hanggang 1913, ang pinakamalaking bahagi ng kalalakalang pandaigdig ay binubuo ng kalakalang sektor kung saan ang mga pangunahing kalakal ay ipanapalit sa produkto yari na. Noong 1970 hanggang 1990, nabago ang kalakalang pandaigdig, naging sa pagitan ng mga industriya, batay sa dami ng produksyon at kakaiba o natatanging katangian ng mga ito. Sa kasalukuyang antas, ang lumalaking bahagi ng pandaigdigang kalakalan ay nakabatay sa pagitan ng mga kumpanya sa labas ng isang bansa na sangay o pag-aari rin naman ng iisang kumpanya. Noong 1914, ang stock ng pangmatagalang puhunang dayuhan sa pandaigdigang ekonomiya ay nahahati sa : 55 porsiyento sa industriyalisadong bansa (30 porsiyento sa Europa, 25 porsiyento sa Estados Unidos) at 45 porsiyento sa Asya at Aprika. Noong 1992, lalong naging di pantay ang stok ng tuwirang negosyong dayuhan sa daigdig: 78 porsiyento sa industriyalisadong bansa at 22 porsiyento sa umuunlad na bansa. Noong 1980s, ibinuhos sa industriyalisadong bansa ang 80 porsiyento ng tuwirang negosyong dayuhan sa buong daidig, 20 porsiyento lamang ang natira sa mga umuunlad na bansa. Ang daloy ng lakas paggawa ang batayang kaibahan ng dalawang antas ng globalisasyon. Noong huling bahagi ng 19 na siglo, walang hadlang sa paglalakbay ng ng mga tao sa labas ng bansa. Madali lamang magpalit ng citizenship. Sa pagitan ng 1870 at 1914, naging napakarami ng mga migranteng manggagawa. Nagsimula rin noon na mabawasan ang pangingibang bansa dahil sa dambuhalang batas sa pangingibang bayan at mahigpit na patakaran ng mga embahada. Nakita ng kasalukuyang antas ng globalisasyon ang daloy ng kalakalan at pamumuhunan bilang kapalit ng galaw ng panggawa. Sa isang banda, inaangkat ng mga industriyalisadng bansa ang mga yaring produkto dahil sa kakulangan ng lakas panggawa. Iniluluwas naman ng kanilang bansa ang kapital na ginagamit ng kakaunting bilang ng mangagawa sa paglikha ng naturang mga produkto. Nangahulugan ng pagbabago sa pulitika ng daigdig ang pagsilang ng pandaigdigang kapital. Naging sanhi ito ng pagbabawas ng mahalagang papel ng mga bansa. Kaya’t nawalan ng pangunahing papel ang mga bansa sa unang pagsulpot ng globalisasyon. Nananatili silang pangunahing manlalaro sa pulitika ngunit hindi sa ekonomiya. Naging napakabilis ng di pantay ang proseso ng globalisasyon na lumikha ng di timbang na pag-unlad sa huling bahagi ng 19 na siglo. Globalisasyon ng Pananalapi Ang proseso ng globalisasyon ng pananalapi ay lalong naging mahalaga at makapangyarihan kaysa produksiyon lalo na sa mga nakaraan taon. Naiulat ng mga mapagmasid na sa laki ng galaw ng pandaigdigang pananalapi, noong 1986, halos US $188 bilyon araw-araw ang dumaan sa kamay ng mga currency traders sa New York, London at Tokyo. Bago sumapit ang 1995, umabot ng halos US$1.2 trilyon ang pangaraw-araw na kalakalan. Batay sa kasaysayan, ang karamihan ng kalakalan ay resulta ng pandaigdigang pangangalakal dala ng pangangailangan ng mga nagbebenta at bumibili ng mga produkto at serbisyo ng iba pang uri ng salapi upang gamitin sa kanilang transakyon. Ngunit ngayon, ang kalakalan sa pananalapi ay maliit na ang bahagi sa kalakalang pandaigidig at 2 porsyento na lamang ito ng kabuoang galaw ng salapi sa daigdig. Kayat ang proseo ng globlaisasyon ng pananlapi ay di kaugnay ng pandaigdigang kalakalan at pamaumuhunan. Nagkaroon na ito ng sariling buhay. Sa kasalukuyang antas, ang financial flow ay di na halos kaugnay ng daloy ng real resources at long term productive investment. Ang daloy ng pananalapi ay napakadulas, madalas na batay sa kikitain sa short-term speculation, at maaring lumabas na kasingbilis ng pagpasok sa isang bansa. Bukod sa currency trading, ang mga bagong instrumento gaya ng bond at mutual funds, GDRs at iba pa, ay umusbong na lalong nagpalakas sa globalisasyon. Sulyapan natin ang kasaysayan. Ito ay isang imbakan lahat ng mga kaalaman at mga datos na kakailanganin para sa asignaturang Agham Pampulitika 197 na ukol sa tunay na mukha ng globalisasyon at epekto nito sa pamahalaaan, ekonomiya, kultura, pulitika, kalikasan atbp. mga larangan. Ang globalisasyon ay ang kaparaanan kung paano nagiging global o pangbuong mundo ang mga lokal o pampook o kaya pambansang mga gawi o paraan. Sa madaling sabi, ginagawang magkakasama sa buong daigdig. Tungkol ito sa ekonomiya at kalakalan, teknolohiya, politika, at kalinangan o kultura. Magkakaiba ang pananaw at damdamin ng mga tao ukol sa globalisasyon: may mga nag-iisip na nakakatulong ito sa lahat ng mga tao, habang may mga nag-iisip na nakapipinsala ito sa ilang mga tao. Ang globalisasyon ay maaring ilarawan bilang proseso ng pag-igting ng pagkakaugnay-ugnay ng mga bansa sa daigdig. Maraming manunuri ang nagsasabi na hindi bagong pangyayari ito sa mga bansa, gaya ng iniisip na karamihan. Ang totoo, maraming anyo ang globalisasyon katulad ng proseso ng pagkaka-ugnay ng ekonomiya ng mga bansa na nagsimula sa gitnang taon ng 1800 at nagwakas noong Unang Digmaang Pandaigdig. Nang panahong iyon, kakaunti pa ang mga di tuwirang hadlang sa kalakalan na nagbunga ng pagdaloy ng mga kalakal at kapital sa labas ng mga hangganan pati na ng malaking bilang ng mga taong pumupunta sa ibang bansa. Ang kasalukuyang proseso ng globalisasyon ay may limang pangunahing pangyayari: mabilis na paglago ng pandaigdigang transakyon sa panananalapi; mabilis na pag-unlad ng kalakalan lalo na sa mga Transnational Corporations (TNCs); paglaki ng foreign direct investments (FDIs), na dala ng TNCs ang pagkakaroon ng pandaigdigan palengke; at ang pagpapalaganap ng teknolohiya at ideya sa pamamagitan ng pandaigdigang transportasyon at komunikasyon. Ang kasalukuyang antas ng proseso ng globalisasyon ay may dalawang magkaibang kaganapan- ang globalisasyon ng produksyon at ang globalisasyon ng pananalapi.
panis:DD
Report (0) (0) |
earlier